Het overlijden is onlosmakelijk een deel van het leven. In onze cultuur gaan we daar moeilijk mee om. Er leven nog veel vragen over dit thema.
Het is de taak en de verantwoordelijkheid van een begrafenisondernemer om mensen correct en uitgebreid te informeren. Vooral aangaande de mogelijkheden inzake begrafenissen. De meeste mensen vragen al gauw naar wat de gewoonte is. Het afscheid van een dierbare mag echter wel iets meer zijn dan wat iedereen doet. Begrafenissen moeten geen clichés zijn, geen kopij, geen doordruk van het vorige overlijden. Ik wil als recent gestarte begrafenisondernemer het verschil maken. Mijn zaak heet dan ook Rustpunt Begrafenissen. Ik wil kwaliteit leggen bij de formele kanten van een begrafenis (wat elke familie terecht verwacht) maar ik wil eveneens het verschil maken door mensen de tijd te geven om na te denken hoe ze een afscheid willen invullen. Mijn studie als Toegepast Psycholoog heeft me geleerd hoe belangrijk een eigen inbreng kan zijn voor de start van een verwerkingsproces. De ervaring van de voorbije jaren binnen de begrafeniswereld en de opleiding tot begrafenisondernemer hebben me de tradities geleerd. De ruime beroepservaring op andere vlakken zorgt ervoor dat ik de functie van begrafenisondernemer met een open blik kan invullen.
De sector van de uitvaarten is in beweging. Diensten gaan niet enkel door in de kerk maar eveneens in aula’s en zalen. Naast de klassieke koffietafel met pistolets wordt er meer en meer gekozen voor rouwrecepties met hapjes. Overlijdens worden niet enkel per brief medegedeeld maar ook per e-mail en indien men wenst zelfs via Facebook. Mensen evolueren en dus evolueert het afscheid nemen ook. Het is onze taak om samen te kijken wat er kan en raad te geven hoe haalbaar sommige ideeën zijn maar uiteindelijk kiest een familie zelf hoe zij afscheid nemen van hun dierbare. En zo hoort het ook.
Maar ook reeds vóór een overlijden willen we mensen informeren. Naast een vast spreekuur waar iedereen welkom is, ga ik trachten mij zoveel mogelijk bereikbaar te maken om samen de vele vragen of moeilijkheden te bespreken. Vroeger ging men met deze vragen te raden bij de parochiepriester of bij de familie die het getroffen gezin omringde tijdens deze moeilijke dagen. Onze samenleving is hierin echter individualistischer geworden. Ik tracht deze leemte in te vullen.